Nefes’tir dersem… AÅžK küser mi? Ä°yi de, SEVGÄ°LÄ° de var. YaÅŸamak için bir de BEN gerek deÄŸil mi? YaÅŸamak kocaman bir ÅŸey, belki de kendi rengini bulana kadar her renge bulanmaktır. Ya da başı ve sonu olmayan yolculuktur…

YaÅŸamak hırsızlıktır da, ömrümüzden neÅŸeler çaldığımız, sevinçler yitirdiÄŸimiz, mutluluklar kaybettiÄŸimiz, gidenlere gözyaÅŸları döktüÄŸümüz, gelenleri büyük bir coÅŸku ile karşıladığımız medcezir bir haldi belki de yaÅŸamak…
Ya da iki ruhun tek bedene bürünüp, semaha durmasıdır yaÅŸamak. AÅŸk’ın ateÅŸinde teslim olmaktır candan vazgeçip canana. Susuz kalmaktır bir denizin orta yerinde…
Ya da bütün renklere bürünüp yeni bir dünyanın resmini çizmektir yaÅŸamak, sevmenin rengi var mı diye düÅŸünmeden alacalı düÅŸler ile dökülmek gerek dünyayı renk paleti yapıp düÅŸlerimize…
YaÅŸamak, iki sözü bir araya getirip dostluÄŸu anlatmaktır belki de… Demli bir çayı yudumlarken koca çınarın gölgesinde. Belki de sırtını yaslayıp bir söÄŸüt dalına çığlık çığlığa ÅŸarkılar söylemektir çimenlerin sessiz boyun büküÅŸlerine bakıp…
YaÅŸamak, iki kuru dalı bir araya getirip yakmak ve ateÅŸinde sevgili olmaktır belki. Belki de rüzgârların delip geçtiÄŸi bir göÄŸüs kafesine sarılmış kırmızı bir örtüye dokunmaktır yaÅŸamak…
yAÅžamaK AÅžK’tı belki de yanıp yakıla aradığın, nefesinden, canından, teninden bihaber gezdiÄŸin, küle dönüp savrulduÄŸun, bütün müziklerin notalarında bulduÄŸun, O olduÄŸun O’ndan geldiÄŸin ve O’na döneceÄŸin bir yoldur belki de yaÅŸamak…
YaÅŸamak, biraz SEN, biraz BEN, biraz BÄ°Z ve hep O olup, tüm varoluÅŸta yitmektir belki de…
YaÅŸamak, iki nokta arasında yapılan bir yolculuktur belki de varmak istediÄŸin yer ile çıktığın nokta arasında bazen kaybolmak, bazen yolda olduÄŸunu fark etmek, bazen yarım kalan ÅŸeyleri görmek, bazen kendine suç ortağı olmak, bazen durup her ÅŸeyi izlemektir. Bazen de çıkıp kendinden dışarı kendin izlemektir. Belki de yaÅŸamak yaÅŸama bıraktığın izlerdir.
YaÅŸamak burada olan herkeste olandır ve onlardan gelendir ve geleni görmektir yaÅŸamak. GördüÄŸünü okumak kimisine gülmek, kimisine hüzünlenmek, kimisine gözyaşı dökmektir belki de yaÅŸamak…
YaÅŸamak gözlerini açtığında gördüÄŸündür belki de görmeyen gözlere sahip olup parmak uçları ile sevgiliye dokunmaktır yaÅŸamak. Duymamaktır bütün notaları, söyleyememektir ÅŸarkıları ama rengini görmektir sevmenin…
YaÅŸamak, Tanrı’dan borç alınmış bedenin, Tanrı’ya olan geri ödemesidir belki de… Kim bilir…